Een Kleine Spion

Lente 1973

De uitdaging was om de structuur en de triggers van het heden te vergeten en uitsluitend op het verleden te focussen. Elke verhoogde emotionele lading is een indicatie dat de huidige omstandigheden je uitnodigen om terug te keren naar de oorsprong van die lading. De sluier van maya - verwijzend naar de bedrieglijke aard van de wereld in de Hindoe geschriften – maakt dat het allemaal zo echt lijkt. Wanneer we in deze wereld aankomen, ontvouwen onze levens zich geleidelijk. Wanneer zich een trauma aandient, kunnen we niet aanwezig blijven. Welke emotionele lading dan ook die onderdrukt moet worden om te overleven, zal later in andere omstandigheden de kop opsteken, wanneer een subtiele of botte aanwijzing het trauma zal wekken en het lichaam/geest-systeem zich emotioneel in het verhaal van het verleden stort.

Mijn lading was terreur, en mijn verhaal was training.

Training in een kleine, geheime faciliteit in Heidelberg in Duitsland, onder leiding van een arts die officieel gespecialiseerd was in Eugenetica, die lid was geweest van de Nazipartij en die mind control programma's uitvoerde om een klein aantal slaven te trainen voor een machtige Amerikaan.

In een martelprogramma werd ik getraind om fysionomie te koppelen aan de onderliggende neigingen van mannen. Voor het seksslavenprogramma keek ik naar films, eerst gericht op de gezichten van verschillende mannen, hun lichaamstaal, om ze uiteindelijk te zien als daders, die hun seksuele voorkeuren en perversies onthulden. De week daarop, voor het spionageprogramma, zag ik mannen eerst als vrije burgers, heimelijk gefilmd, vervolgens gevangen genomen en gemarteld tot het breekpunt en, terugkerend naar een kinderlijke staat, volkomen machteloos en hulpeloos, huilend, smekend of schreeuwend om hulp. Middeleeuwse ketens hechtten mijn polsen aan de armleggers van een gemechanizeerde stoel en metalen klemmen sperden mijn ogen open, waardoor ik gedwongen werd alles te zien en te horen. In het begin waren de zwakheden makkelijk te zien. Toen werd het subtieler en moeilijker te zien. Op basis van steeds minder visuele informatie moest ik aangeven wat de grootste zwakte van de man op het scherm was, en als ik het fout had, werd ik verstikt. Deze verstikking was ook een onderdeel van de training. Adem inhouden. Splitsen. Het lichaam verlaten. Het intuïtief herkennen van de zwakheden van mannen faciliterend.

Wat zwakheid is in het netwerk, is in het echte leven kwetsbaarheid - de kwetsbare ruimte in iemands psyche waarin het innerlijke kind nog steeds op zoek is naar de liefde, acceptatie en verzorging die het nooit heeft gekregen. In het koude, bloedeloze domein waar psychopaten heersen, waar de mensheid gereduceerd is tot het niveau van jager en prooi, is iemands zwakte de wond van de prooi, de poort naar hun ondergang.

Later, tijdens deze mind control training, werd ik in een sensorische deprivatietank gestopt, voor wat wel dagen achtereen leek. Het zoute water was te diep om in slaap te vallen, dan zou ik verdrinken. Ik kreeg de opdracht om mijn bewustzijn, dat zich probleemloos uit een gewichtloos lichaam kon losmaken, in het lichaam en de geest van een man, wiens foto aan mij was getoond voordat ik de tank inging, te laten gaan. Door mij intens af te stemmen moest ik aanwezig zijn bij de diepste gedachten van de man, hem manipuleren, hem leiden om aan mij te denken en mij te zien als het meisje van zijn dromen, de liefde van zijn leven, zijn soulmate. Op deze manier moest ik dicht bij deze mannen komen, hun seksuele voorkeuren en zwakheden leren kennen zodat ik ze beter kon bespioneren.

Ik werd tegen het einde van de zomer van 1972 teruggebracht van Duitsland naar mijn ouders in België. Ik begon die september met het vierde leerjaar, in de klas van mevrouw Vermeiren, die nogal streng was. Hoe dan ook, ik kan me weinig herinneren van dat schooljaar, vaak afwezig, ziek, vooral op maandag. Meerdere weekenden werd ik dat jaar naar Duitsland getransporteerd als een nieuwgevormde elite seksslaaf, voor verdere training, of ingezet bij een Duitse toppoliticus, die me meenam naar kleine hotelpensions in idyllische omgevingen. De eigenaren waren dolblij om deze VIP te mogen ontvangen, en ik was vakkundig getraind om geen aandacht op mezelf te vestigen. Het is trouwens vreemd dat niemand zich vragen zou hebben gesteld over de stille, negenjarige reisgenoot van hun gast, die het bed deelde met deze VIP. Als er een opklapbed in de kamer was gezet, lachte deze man alleen maar, en deed bijvoorbeeld nooit de moeite om de lakens van dat extra bed te verfrommelen om het te laten lijken alsof ik apart van hem sliep. Ik denk dat dit deel uitmaakte van de spanning, dat hij ervan genoot om pedofilie te plegen vlak onder de neus van de mensen, die bovendien waarschijnlijk ook nog op hem hadden gestemd.

Mijn “eigenaar”, een machtige Amerikaan, had mij ook meegenomen in het openbaar, en stelde mij hier en daar voor als zijn nichtje uit Parijs. Ook hij vond het geweldig om met mij te pronken, en nam mij zelfs mee om te winkelen in een kinderkledingwinkel op Madison Avenue in New York City, waar de verkoopsters maar al te graag voor hem en mij zorgden.

Toen deze Amerikaan mij vroeg wat de zwakte van de Duitser was, antwoordde ik dat hij oprecht geloofde dat hij een goed mens was. De Amerikaan glimlachte meteen, blij met mij. Even vroeg ik mij af of hij, zoals ik, dacht dat geen enkele man die seks heeft met kinderen ook een goed mens kan zijn. Maar toen ik mij op hem afstemde, begreep ik uit zijn glimlach dat hij, zonder toegang tot zijn eigen onschuld, ervan uitging dat niemand ooit echt goed kan zijn, en dat iedereen die gelooft dat ze dat wel zijn, dom zijn.

De Amerikaan sprak voor het eerst Duits met mij en leek trots op me toen ik gewoon in het Duits antwoordde, nadat van de Duitse politieker de basis ervan had opgepikt.

De eerste keer dat ik de machtige Amerikaanse dader had ontmoet, was in 1972, in de week voorafgaand aan 30 april, de belangrijkste kalenderdatum voor satanisten. De Bilderbergbijeenkomst dat jaar, in het weekend voor de 30ste, was in België en vormde de context van zijn bezoek. Het jaar daarop, in 1973, op 10-jarige leeftijd, maakte ik deel uit van weeklange, satanische festiviteiten, alles in voorbereiding tot de grote viering van de 30e. Dit gebeurde op een exclusief landgoed aan het Comomeer, en zou samenvallen met de afronding van mijn jaarlange training: dit zou mijn inwijding in de sekte zijn.

Tijdens deze week ontmoette ik veel mensen die ik veel later pas zou herkennen op foto's, die beroemd waren in de entertainmentindustrie, in de politiek of door hun familienaam. Hoewel ik met respect werd behandeld, alsof ik al een ster was, was ik erg druk bezig met het werk van een seksslaaf met de gasten, om aan mijn Amerikaanse eigenaar te gaan verklappen wat hun seksuele perversies of hun zwakheden waren.

Over een Amerikaanse zanger met wie ik meerdere uren had doorgebracht, kon ik melden dat hij een grote fan was van mijn eigenaar en dat hij, ondanks zijn roem, zich minderwaardig voelde en vreesde dat hij niet echt bij deze elite groep hoorde. Hij geloofde ook dat hij hierin de enige was, hoewel ik al wist dat dit niet zo was. Bang dat hij betrapt zou worden, voelde hij zich zeer gelukkig om deel uit te maken van de club, het maakte hem extreem loyaal, klaar om alles te doen wat mijn eigenaar maar kon wensen.

Toen ik verslag deed over de premier van een groot land, vertelde ik dat ik deze man niet tevreden had kunnen stellen en hem niet echt tevreden zou kunnen stellen zolang hij ervoor moest zorgen dat ik in leven bleef. Dit was belangrijke informatie voor mijn eigenaar, die deze politicus nu een kind kon aanbieden wiens leven van geen belang was voor het netwerk (zij werden “wegwerpkinderen” geheten). Dan kon de moord bijvoorbeeld heimelijk gefilmd worden, en dan zou mijn eigenaar die man voor de rest van zijn leven bezitten.

Toen dacht ik helemaal niet aan de mogelijke gevolgen van mijn verslag; ik genoot van de nabijheid van mijn eigenaar. Sinds hij in mijn leven was gekomen, werd ik veel beter behandeld dan ooit tevoren. In het Belgische netwerk was ik zelf een vervangbaar kind geweest, maar de Amerikaan had mijn bloedlijn ontdekt en besloot dat ik bij zijn club hoorde. Mijn bloed was afgenomen en geanalyseerd en mijn moeder was waarschijnlijk gevraagd wie mijn vader was. Hoewel ik het zelf niet wist, leek het erop dat het netwerk wist dat ik uit de Franse adel kwam. Veel van mijn familieleden waren succesvol in de kunsten; mijn vader en zijn beide ouders waren klassieke muzikanten. Ik zou een natuurlijk ogende, super geseksualiseerde popzangeres-actrice worden in Frankrijk, overeenkomstig met de behoefte van mijn eigenaar aan controle in de entertainmentindustrie, het bedrijfsleven en de politiek, én met de agenda van het netwerk om de massa te seksualiseren en te controleren.

Vóór de training in mind control had ik altijd een zekere afstand kunnen bewaren tot mijn verkrachters, me vasthoudend aan een dun draadje van mijn gevoel voor goed en kwaad, wetende dat wat zij deden, fout was. Tijdens de martelingen in de mind control-faciliteit in Heidelberg, waarbij ik werd getraind door de sadistische dokter en de jonge mannen die als begeleiders waren toegewezen, viel dat draadje bijna uit elkaar, op een klein knoopje hier en daar na, een vage gedachte dat er iets niet klopte. Ik beschouwde de seks niet meer als verkeerd en geloofde, zoals mijn training me leerde, dat ik een instemmende deelnemer was. Ik was zelfs onder de indruk van de effectiviteit van de training, toen ik mezelf zag en voelde transformeren in het archetype dat ik zou gaan vertegenwoordigen. Ik genoot van de intense intimiteit met deze machtige mannen, en geloofde dat het mij net zoveel plezier en voldoening gaf als hen.

Als mind control-spion geloof je 100% in het verhaal dat je met je doelwit creëert. Net als bij acteurs is alles op dat moment, emotioneel gezien, echt. En, net als bij acteurs, is die emotionele waarheid niet geworteld in de dagelijkse realiteit van je leven, waardoor deze dan ook onmiddellijk kan veranderen als er een nieuw verhaal nodig is. In een persoonlijke relatie, bijvoorbeeld, zou de emotionele waarheid die door een narcist wordt gecreëerd een intense verbinding creëren, waardoor de andere partij geschokt raakt als de narcist overgaat op een ander verhaal, de ander de schuld geeft, kwetst of in de steek laat, zonder zich druk te maken over toewijding of respect, wat een relatie verankert in de dagelijkse realiteit. Als kinderseksslaaf in een groep die de dagelijkse realiteit als een plaag vermeed, werd ik als speciaal behandeld; de daders glimlachten en leken blij, zelfs trots om bij me te zijn. Het maakte het grootste verschil met vroeger, toen ik vaak werd behandeld als minder dan een stukje vuil.

Vlak voor mijn inwijding, tegen het einde van de drukke week voorafgaand aan de grootste satanische feestdag van het jaar, werd ik plotseling, tegen alle regels van binnenin het netwerk in, vreselijk vernederd door een koppel. Dit misbruik legde een enorme knoop in de draad die me terug verbond met mijn diepste zelf en met mijn gevoel voor goed en kwaad. In het netwerk mocht ik niet eens door vrouwen gebruikt worden – daar was ik niet voor getraind. Deze wereldberoemde zangeres-actrice en haar man vonden hun plezier door me samen te gebruiken voor hun seksuele en andere duistere verlangens.

Achteraf dacht ik na over mijn programmering, de enorme inspanning die was gestoken in het creëren van mijn rol. Waarom zou mijn eigenaar al dit geld uitgeven, al deze middelen gebruiken, al deze mensen inschakelen, al deze geheime wetenschappen toepassen, me over de hele wereld vervoeren naar geheime faciliteiten - waarom zou hij zoveel moeite doen om mijn persona te creëren, om vervolgens toe te staan ​​dat één jaloerse vrouw me zo walgelijk behandelde dat ik alles in twijfel trok? Het deed me denken dat hij misschien niet zo slim was. Misschien waren deze wetenschappen niet zo indrukwekkend. Misschien was deze groep niet zo bijzonder. Misschien was dit leven niet zo wenselijk.

De ceremonie van mijn inwijding in de satanische sekte was de laatste knoop die me terugbond aan mezelf, wetende dat ik nooit deel kon of wilde uitmaken van deze club, hoe verleidelijk de vele gedetailleerde beschrijvingen die ik had gehoord over mijn glamoureuze toekomst ook waren.

Nadat ik was verworpen uit de cirkel van de wereldmacht en uit de rol die mij door het netwerk was toegewezen, zong ik nooit meer. Nog niet zo lang geleden begon ik te zingen als onderdeel van geleide meditaties, en de reis terug naar mijn zangstem stuurde me op een maandenlange innerlijke verkenning, waarbij diep onderdrukte herinneringen naar boven kwamen, vragen werden beantwoord en tijdlijnen werden verduidelijkt.

Deze dagen, vijftig jaar na de feiten, voel ik me nog steeds als een spion, mijn observatie- en rapportagevaardigheden gebruikend om het publiek te vertellen hoe het netwerk van binnenuit opereert, hoe macht mensen beïnvloedt en hoe degenen in de meest benijdenswaardige posities ter wereld misschien helemaal niet te benijden zijn.